Beyaz Savunma, 2000’ler şiirinin başucu kitaplarından. Şiirde şahsileşmeye, şiirdeki öznenin şiire müdahil olmasına, gündelik yaşamın şiire dahil olmasının tekniğe dönüşmesine, doğrudanlığın estetikle buluşmasına olanak sağlayan bir okulun en önemli derslerinden biri, Beyaz Savunma. Estetiği, yaşamın savunmasında bulan şiirlerOsman Konuk, 1961 yılında Afyonkarahisar’da doğdu. 1982 yılında İstanbul Üniversitesi Sosyoloji Bölümü’nü bitirdi. İlk düzenli yazı ve şiirleri yayın kurulunda da yer aldığı Yönelişler

Aşkın VarKuşların kanat kıvrımlarındaMavi göğe çırpınışlarındaRızkına koşan salkımlarındaTaştan ürperip kaçışlarındaMuradımda aşka kavuşmak varKavuşsam nurlu topraklarınaGöçmen kuşlar gibi uzaklaraTutunup gitsem ayaklarınaKanma kalbim kör tuzaklaraMuradımda aşka kavuşmak varSonsuz GöçKelimeden manayaManadan hikmeteMemleketten uzak şehirlereHasretten vuslataSevgiden sonsuz aşkaKısık seslerden ahenktenRuha ulaşan çağrılaraAcılarla kıvranışlardanBin bir renkli umutlaraGökyüzüne hayran bakışlarlaÖzünü arayan çı

Benim ibranicem yok senin var mı?Benim kırmızıya çalan gülle alıp veremediğimBenim bir yükselip bir inen indeks mindeksYuro, altun, pariteBenim köşede ne birikmişim ne çöküp oturmuşluğumBenim ne anıladığım ne anlam verebildiğimNe sabır bende ne semavat ne seppuku yapacak götNe bir heves göğe çekilmek için ne girmek yeraltınaSende var mı bende yok ne ricat ne inanç ne bir takiyyeNe mümkün içinde yorgan geçen dörtlükÖlüme tutkal, allaha bağlanmak ne mümkünNe bir ses ne rüya ne de bir resmim yanağınlabirlikDör

Kim Bağışlayacak Beni, Ba, Y'ol ve Soğuk Kazı kitaplarının ardından Birhan Keskin'den yeni şiir kitabı: Fakir Kene. On dokuz şiir var Fakir Kene'de. Kitabın başlangıç şiiri olan ?Kargo"dan şu alıntı, şairden okuruna bir "teselli", bir "şifa" niyetine... Buraya bir ayna koydum arada önüne geç bak; sen şahane bir okursun. Mesai saatlerinde çaktırmadan şiir okursun. N'olcak ki, bırak patronlar seni kovsun! Burada bir tutam sabır var. Kendiminkinden kopardım bir parça, (bende çok boldur) lazım oldukça y

Yürüyüp harflerin geldiği yöneTutmak varlığın elleriniKelimeleri

Dağların dorukları dumanlı olurGeriye dönmez savaşçılar...Fırtınayla sınanmıştır ömürleriKarla yıkanmıştır yüzleri...Bu yüzden asla vedalaşmazVe kılıçlarında taşırlar şiiri!Bu yüzden sevdaları mahzundurYürekleri kallavi!Alınları ihanet vurgunudur,Gözleri intihar mavi...

Fillerin ölümü muhteşemdir çocuk,Çekilir ormanların derinliğine...Nereye gittiğimi,Neden bittiğimi sorma artık;Gömülürüm belki kendi yüreğime...

Buraya ayak bastım, siliniyor şimdi ayak izim.Örtün üzerimi, üşümesin. Heykelim.İlhan Durusel’in yeni şiir kitabı Bizans’ın İncesazı Yapı Kredi Yayınları’ndan çıktı.Bizans’ın İncesazı’nda İlhan Durusel zamanın gizlediklerini dile dökme sanatını geliştiriyor. Toplumsal tarihten kişisel tarihe uzanan şiirlerde bir yaşam kesiti, bir duyarlık, bir öykü öne çıkarıyor. İlhan Durusel yazıyla yaşam, güncelle bellek, şiirle düzyazı arasında yepyeni tınılar çıkarıyor, şiirsel ezgiler yaratıyor.İlhan Durusel önceki şi

Musiki, bizim özümüz, kim demiş ‘’bize eklenmiş’’; Bir yer ki sükunet orda hayat bulmuş, çiçeklenmiş Huzur’la dinledik sükut bahçesinden musikiyi; Ses sokakları; sabahladık, ettik bir, ikiyi Kuşlar da yalnız kaldılar, güller de bahçelerde Pandemi buymuş meğer, yoktu bizim lehçelerde Akıl etmez, izin vermez, gönül onu çeler de Torunlar da evden çıkamaz oldu, dedeler de

İsyan benim göbek adım, Tutuklu sevdalara isyanım. Kirpiğime asılı kaldı ihanetin, Bir de camın buğusuna Parmağımla yazdığım adın, Özgürlüğe bir adım, bir adım daha…

Sensiz Üşürüm Yaz YağmurundaSarhoş mu yüreğimGerçeği görmezYalpalar seni gördüğündeHer daimNutku tutulurDilimde kelimelerinBinlerce yıldız kayarGökyüzündenVe ben yine de üşürümUğultusudurRüzgarın sesininVe ben çalan en güzelNağmelere benzetirimİşte benBöyle gecelerdeSenin esirinimYağmur sesleriyle karışırkenAyak seslerimIslanmış kuytu bir saçak altındaKorunmasız izlerken yağmuruYine bir kasırgada dökülürSana olan hislerimYaz yağmurunda bileSensiz üşürüm

Hâl diliyle söylenir bunların tümü / Söz diliyle söylenmez bunların tümü / Sözle değil, hâl diliyle söylerse sana / İnan ona imkânsız deme buna / Gönüldeki aşkı gör gönül cânda gizli / Yüz cihan yüzlerce cihanda gizli / İki dünyanın neresinde bir sır varsa / Bu dîvânda yer alır baştan sona

gönlüme kim düşse bu aralarseni alır gider annemo bilir kim sever beni kim sevmezsarışın ve üstelik ağlayanher kadın için ölünürbir sabah uyanırsınızbakarsınız güneşi güve yemiştirışıklarını toprak emerkenbiri çıkar çok geç derharam olur toprağa yağmur

yine bir yangın düşer içimegecenin en ıssız saatlerinde.sızlar yaram en yorgun yerinden.ne dilde söz,ne gözde fer kalmıştır.derler ki;bir tek meyuslar bilirsabahı olmaz geceleri.bir de kimsesizler…o geceler ki,aklı geçmiş mevsimler peşinde.

Madara Gruntmane şiiri, Baltık Denizi’nin görkemini ve trajedisini bir Akdenizli ruhuyla işleyen güçlü ve narin bir ruhun samimi tonlarını taşıyor. Letonya’nın bağımsızlığından erkek egemen toplumun kadınlar üzerinde kurduğu baskıya, yalnızlık duygusuyla aşındırılan Eski Riga kaldırımlarından dostların yaktığı şenlik ateşlerini saran meşe ormanlarına, kürtajın acısından anneliğin şefkatine, şiddet mağdurluğundan ezilenlerin iç dünyasına, terk edilmenin acısından aşkın göz kamaştıran ışığına uzanan rengi ve

İsmimi her sabahGüneşin ince tülü sesine üşüşürkenBikmadan soruyor bana unutmadim oysaDünyayi unuttum bir, gölgesine aldandimMağaranin yanağinda belli belirsizBir ağin titremesi gibiTitredim nefesimin taşidiği ölümden

Yaralanmak benim hakkım sarmaksa seninbiçilmiş ekinler gibi geçip giderken günlerbu sokaklar dedim, çıkmaza nasıl düşmüşsesimden taşınırken nasıl yaşlanmış evler

Edebiyatımızın nitelikli isimlerinin kalemlerinden dökülen bu satırlarda, hepimizin yaşam yolculuğundan izler var. Kelimelerin eşsiz dünyasında soluklanmak isteyen siz değerli okurlarımız için...

Parmaklarım kekemeydi bunu hatırlıyorumBüsbütün tutulurdum özrüm seyredilirkenYa zulmün siftahıydım ya güneş ıslak!Aşkın böcek sokması gibi üşüttüğü vakitlerTövbeyle sıvazlardım pişmanlıklarıKurdelesi kötüce kulpu elbette kırıkDarlıktı göğsüme iliklenen tek milâtGözlerimin uykuda açtığı gediklere basarakRüyaya tırmanırdım görklü tavus kuşlarıNasıldır duvar halıları gibi tozlanmakVe naz kime yanaşır sormadımHerhangi biriysem hiçbir şeyle avunmam…

İnsanın sahip olduğu ışığı kim söndürebilir, hangi kuvvet onu yerle yeksan edebilir? Gece son karanlığı ile günün ilk ışıklarını selamladığında havadaki umut kokusunu kim yok edebilir? İnsanın, insanı sarhoş eyleyen güzelliği nasıl dile gelebilir? Bizler tüm bu sorulara cevap bulmaya çalışırken Hakan İlhan Kurt, Gökkandil isimli eseriyle bizleri selamlıyor. Şair, Gökkandil eseriyle zaman atlasına bir mürekkep daha akıtmakla beraber bizlere sevginin eşsiz lezzetini bir kez daha tattırıyor. Sayfaları aralarke