Anaksagoras'a göre yeryüzü nasıl oluştuysa, yıldızlar ve gezegenlerde aynı şekilde oluşmuştu ve hepsi aynı maddeden yapılmıştı. Güneş de yaklaşık Mora Yarımadası büyüklüğünde akkor durumuna gelmiş kızgın bir maden kütlesiydi. Oysa Yunanlılara göre Güneş yani Helios her sabah arabasına binerek gökyüzünü dolaşan bir Tanrıydı. Anaksagoras açıkça Tanrıyla alay ediyordu. Anaksagoras bununla da kalmamış; evrenin başlangıcını Tanrılarla açıklamanın yersiz olduğunu, başlangıçta herşeyin karmakarışık durumda bulundu

bu son, su son, bu son bu son

canımdan düştü suya bir yonga su bedava can ada

Herkeste Hep aynıydı Gözdibinde görülen Güneşti, aydı, yıldızlardı Bütün evrendi resmedilen Nice bağlantılarda beliren

Yaralı bir gemiyim Limana sığınan. Bir selamınla Bir gülüşünle Yıllarca avunan

Dostluğun zaman ve mekânını sonsuzluğa taşıyan Atila, 32 kitap tanıtımı, 3 söyleşi ve 4 denemesiyle oluşturduğu yapıtını, edebiyatımızın bu alandaki boşluğunu doldurmak için kitaplaştırıyor. Bu eylem, günümüz medyasında bir türlü yer bulamayan kitapların, böylesine çalışmalarla okurlarına ulaşmasını da sağlamaktadır. Çok gereklidir. Nice yetenekli sanatçıların yok sayılarak, devre dışı bırakılması, küstürülmesi gittikçe sıradanlaştırılıyor. Bu tehlikenin önüne geçmek için de şart bu çalışmalar. Dilimizden,

Melih Yılmaz, gözlem gücü yüksek, ayrıntı yakalamada usta, uzun soluklu bir romancı. Bir atımlık barutu olan, söyleyecek söz bulamayıp sözü bulandıran, bireysel tı-kanıklıklarını temel insanî endişelermiş gibi sunarak dilbilmez üsluplarıyla okurları oflatıp puflatan romancı-lardan değil. Necati Güngörün ifadesiyle Atmosfer kurmayı, kişileri canlı kılmayı ustalıkla başarıyor. Başka deyişle, anlattıklarına inandırıyor okurunu. Birinci Paketi, bir kasaba çevresinde hayat mücadele-si veren kıstırılmış insanları

"Sen bilmezsin İzmiri. Körfezde güneş batar, ben nasıl düşerim geceye bilemezsin. Sen bilmezsin güneş nasıl doğar benimle? Nasıl aydınlanırdı İzmir? Çocukluğum aydınlanırdı. Sen bilmezsin İzmiri. İzmir beni bilir. Çınlar hala gençliğimin şen kahkahaları kordon boyunda. Martılar tanır gülüşlerimi. Her martı, tek tek tanır beni körfezde. Merhabamız vardır ne de olsa. Affetmişlerdir beni çoktan, kendilerini bir zaman ördek sandığım için."

Sahi, ölüm neydi? Bir yok oluş mu, yoksa yeniden doğuş mu? Yokoluş da olsa, yeniden doğuş da, korkunçtu soğuk yüzü, ölümün. Kapkara bir boşluktu. Hiç ışığı olmayan koca bir boşluk. Uzun bir maratona benziyordu yaşam. Hızla geçiyordu ayakaltından umarsızca. Yorulduğun an duraksanan, bitişin başlangıcını hazırlıyordu. Zavallı ömür İnsanın yaşamla olan bağlarının kopmaya yüztuttuğu zamandilimleri vardır. Ah keşke der insan bu zamandilimlerinde, hayatının geride kalan boyutlarına şöyle bir gözgezdirir ve saniy

İlk doğan güneşimsin, ilk nurum, ilk ışığım Öldüğümde mezarım, doğduğumda beşiğim Ölesiye sevdalı, ölesiye aşığım Hem geleceğimsin sen, hem de bende ezelsin Ey nazlı sevgilim sen, Iğdır kadar güzelsin Bakışın ab-ı hayat, gözlerin Iğdır gibi Ruhumu aydınlatır, sözlerin Iğdır gibi Seninle cennet sanki, yazların Iğdır gibi Bundan sonra sonbahar gelirse de hoş gelsin Ey nazlı sevgilim sen, Iğdır kadar güzelsin Hasretin alevlenmiş içimi yandırıyor Güzelliğin öyle ki, başımı döndürüyor Saçını d

Tülin Erbaş; Türk yazınına gönül ve emek veren yazarlarımızdan biri. Gittiği, gezdiği, yaşadığı heryerde, Türk edebiyatının misyonerliğini yaparak, Türkiyeyi ve Türk edebiyatını dünyanın değişik coğrafyalarında anlatıyor, tanıtıyor. Yazarın bu kitabı; hem Türkiyeyi dünyaya, hem dünyayı Türkiyeye anlatması bakımından önemlidir.

Hayatı bireysel algı ve bu algılardan kaynaklı inanç ve düşünceleriyle yorumlamak üzere dizayn edilmiş insan, önce kendisinden başlamakla birlikte, anne, baba, arkadaş, sevgili, eş, çocuk, iş, para, mal, mülk ve benzeri etkenlerin de hayata dahil olmasıyla birlikte, başka bir boyut ve kimlik kazanır aslında. Ve aslında zaman içerisinde görür ki tüm bu etkenler, insanın kendi özgün algısının dışında algılar yaratma sürecinin ana dinamikleridir. Kendisini; hayatın kendisi dışındaki tüm dinamiklerine tes

Son nefesini verdi hayat.Bizim için kurulan bu eski, yıkık tiyatroda,Son perdesi oynandı oyunun.Kayıptı alkışlar, umutlar…Yağmurlu havada, toprak bir yolda,Yürüyüş yapan yapraklar gibi,Yavaş-yavaş soldu rengimiz.Kalmadı ölüme doğru son çaremiz…Ellerin tozlu raflara uzanmasıyla,Bir umut ve hasretle alınan eski albümlerin,Son kapağına geldik.Yıllar aldı hatıraları bizden…Ateşe atılan bir kâğıt parçası gibi,Yanarak inceden çığlıklarla,Rüzgâra karıştı parçalarımız.Geç oldu, ağlamak faydasız.Şefkatten yoksun yet

"Oflu bir vatandaş olarak, Ofa İslamiyetin Maraşlılar tarafından yayıldığını duyduğum-da içimde derin bir Maraş sevgisi oluşmuştu. Ama kimdi bu Maraşlılar, bölgeye nasıl gelmişler, ne tür etkinliklerde bulunarak, İslamı nasıl anlatmışlardı? Bu konudaki derin merakımı karşılayacak bir kaynağa hiçbir zaman ulaşamadım. Bir Trabzonlu olarak Trabzona gittiğimde mutlaka geçmek zorunda olduğum Maraş Caddesine niye Maraş Caddesi demişler bilmezdim. Ufak tefek söylentiler dışında bilene de pek rastlamadım.Of Belediy

Bu kadar acıya dayandıktan sonra başka han-gi acı onu durdurabilirdi ki? Bundan daha ağırı, daha acısı ve daha zoru ne olabilirdi?.. Ye-nemeyeceği zorluk, üstesinden gelemeyeceği ve aşamayacağı ne kalabilirdi? Kim ve ne en-gelleyebilirdi artık onu? "Yaşamam şart, ölüme meydan okuyacağım!" dedi içinden, "gücümün sonuna kadar direne-ceğim!.. Ölüm, bu gece sana teslim olmaya-cağım! Mutlaka gün ışığını göreceğim!.." Reşit Yaman; lirik bir destanı andıran "DAĞ-LARIM DAHA GÜZEL" romanından sonra, yine sürükle

Koynumda özenle sakladığım içimdeki kadın bir gün bana baş kaldırdığında, eline bir kalem vererek onu sonsuza kadar susturduğumu düşünmüştüm. Yanılmışım. Çünkü o hiç pes etmedi. Gece gündüz hiç dur-madan sineme dizeler karalayarak, "şiirim sa-na" diye isyanını haykırdı. Kendimi bildim bileli süregelen bu içsel kavganın sonunda pes ettiğimi itiraf ediyorum. Bütün sesli ve sessiz harfler ve cümlelerin içinde yer değiştiren canı sıkkın tüm kelimeler hep ondan yanaydı. Ben yenildim. Yenilen taraf olarak; kaza

"Yazar, Melih Yılmaz, ancak edebiyata tutkuyla bağlı yazarlarda rastlanacak ölçüde inatçı çıkmıştı. Önümde yeni doğmuş, buruşuk, ıslak, hiç bir becerisi ve hüneri olmayan bir bebek değil, ergenlik sivilcelerini bile aşmış delikanlı bir roman vardı. Yıllar boyu inatla, ısrarla üstünde çalışılmış; kimi bölümleri acımasızca ayıklanmış; yeni ve bir roman taslağını romana dönüştüren eklerle zenginleşmiş, kuyumcu titizliği ile çalışılmış bir roman... Okuyunca bana hak vereceksiniz. " Aydın Engin "Melih Yılmaz

İki kadın, iki yaşam aslında kitapta anlatılan. Zaman onları sürprizlerle akan bir süreçte aynı noktada buluşturuyor. Aşkın, ihanetin ve içsel çatışmaların zihinleri zorladığı bir sürecin anlatıldığı kitap, ikili ilişkilerde yaşadığımız çatışmaların ortaya çıkardığı serüvenlerle biçimleniyor ve insana dair bir hikayenin sürecini anlatarak, insana dair sonuçlar sunuyor...

Aşk, sevgi, kızgınlık, nefret ve korku gibi insani duyguların, göle atılan bir taş gibi doğayı üfürdüğünü sanırsınız. Sonra bir bakarsınız sırlarınızı paylaşan bir dost oluverir doğa. Ardından mistik, gizem dolu bir yolculuk başlar. Artık kendinizi seyredeceğiniz bir eserdir o… Hüseyin Eren, kendine özgü güçlü betimleme tekniği ile bu romanında önemli bir başarıya imza atmış. Bütün nesne ve olaylara olabildiğince mesafeli durmaya özen göstermiş. Dil yalın, üslup akıcı, dolayısıyla okuru sıkmıyor. Usta

"O sabah acayip bir telaş vardı karınca yuvasında. Yumurtadan çıkan yavruların bakımıyla ilgilenen işçi karıncalar, o gün suyun bir an önce yetişmesi gerektiğini bildiren birtakım işaretler edinmiş; kendi aralarında hemen örgütlenip diğer işçileri de durumdan haberdar ederek, su bulmak için kaynak arayışına çıkmışlardı. Bu boşluktan istifade, diğer bir kısım karınca da yuva içinde bulunan çöpleri dışarıya atmak için derhal harekete geçmişti. Aralarındaki işbirliği düzeni, sosyal bir yaratık olmanın gereklil