"Nergis tutkusu yüzünden, kanatlarından vurulan kelebek özgürlüğüydü hikayenin dargınlığı. Sonunu sorma, çok yorgunum. "

"bilinmezlik aşılır sandım onmaz yaralarla çöl beni büyütecekti, bir sesim vardı elbet boşlukta dirilttiğim küskün bilgeliğim döndü sadece biraz su istedik, güldük, kumlansa da hiçbir şeyin değişmezliği kaldı duvarlarda "

ne bulutlardan tanrı yapabildik ne de çamurdan insan biliyorum cehennem yeşilinde cenneti yakan iki deliyiz iki yalnızlık iki hiç kimse bana gömleğini ver ya da biraz su ayazında yaşayıp baharında ölüyoruz zamanın bir şişe ömür hepsi bu "

Bir şeyler beni tutup tutup bırakıyordu Bir aynanın aynılığından izliyordum kendimi Orada vuruyordu boşluğuna apartmanların çocukluk Ateşten masklar, canavarlar sarkıyordu üstüne Çenem uzuyordu uyurken olduğu gibi Düşsel bir aydınlığı içiyordum ılık Ilık akıyordu içime boz bir ışık"

"aykırı masallardan şeytana atılmış taşlarız usul usul batarız unutuşun kör sularına üstelik yakından akrabayız tanrılarla her suskunluğumuza bir dua bağlarız görsek de bilmeyiz duysak da dilsiz bir barış elçisiyiz bilsek de söylemeyiz Pippa Bacca biz bu çağın sessiz maymunlarıyız! "

"Dolarla biçiliyormuş Çiğdem'in babasının çiftliğinin Ederi Oysa diyor çocuklardan biri Hiçbir para birimiyle ölçülemez Ali Baba'nın Çiftliği'nin Değeri "

Erdinç Gültekin'in bütün öykülerindeki kahramanlar, kapitalist sistemin sömürü çarkında ufalanan alt sosyal tabaka yığınları arasından karşımıza çıkıyor. Yaşam koşullarının biçimlendirip şekillendirdiği kişiliklerin, kimliklerinin çözümlemesini yaparken de insan, emtia, aile, arkadaş ve toplumsal ilişkileri merkezine alarak bireysel ve toplumsal duyarsızlaşmadan çürüyen bürokrasiye değin insanı kuşatan tüm coğrafyada okurunu bazen kısa bazen de uzun yolculuklara çıkartıyor. Veysel Boğatepe Okudum. Kısa öy

Besbelli... Cilvesine kapıldığımız Camlarda nefeslerin buğusuyla Yanılgılar eviymiş şu şımarık dünya!

Bir mimarlık ofisinde yaşamın kederli alfabesini yürüyen Sinan ile kütüphane görevlisi Nilnur'un, İstanbul'dan başlayıp İtalya'nın Bari kentinde noktalanan hikâyesi... Sinan'ın yolu, bir gün Çemberlitaş'ta bir nargile sipsisinin tesadüfen dudaktan dudağa karışmasıyla artık hiçbir şeyin eskisi gibi olamayacağı bir aşk girdabında Nilnur'la kesişir. Oysaki Sinan, yetenekli bir ressam olan Alev ile yılların beraberliğini sürdürmektedir. Denizler, ülkeler, mevsimler boyu uzayan bir yazgının ortasında kalan Sinan

"duvarlara düşmüş görüntüleri geceleri silersiniz fısıldamasın diye başkasının anısını unutturmak için şımartırsınız yeni örtüler eşyalar küçük ayrıntılar eski kanepenin durduğu yeri özler sanki oda karelerde nasıl duracağına bakanlar asla kendileri olamazlar! karelerde nasıl duracağına bakanlar asla kendileri olamazlar! "

"gölgesinde kuşlar ölüyor gökdelenlerin belirsizleşiyor yüzün çıldırmamak için kendini her gün iyiliğe ikna eden giderek büyüyen bir karanlık bilin beni suskun ve öfkeli öyle dalgalı öyle dalgalı ki yüzleri ardından bıçak biler ah! o dostların elleri "

"Bu minval üzredir kirvem Vesselam u kelam Yürü gerisin geru İkinci kez daha yüksek sesle Yort savul Deyelum ve hızla Açılalum geru geru Bu ruzigar hep böyle mi eser Senin olsun Hep güzel mi kokar bu ölüm Senin olsun Biz azcuk uzayalum geru geru..."

"Geceyi koştular sabaha kadar Dizgininden boşalan aşk benekli atlar Duvarların gölgeleri zeytuni birer gözdü Kuytu liman aradım körfezini günçiçeğinin Gölgelerin kucağından şafağa yürüdü ay "

Kurucu dizelerinde gezinmek, devletin ıslah edemediği mahallelerde gezmek demektir. Her an bir küfür yiyebilir, bıçaklanabilirsiniz, bir çukura düşüp boynunuzu kırabilirsiniz. Onun şiirlerini okurken ekrandan izleyip dehşete kapıldığınız hayatların tam da içine düşebilirsiniz. O'nu sevmeyin, şiirlerindeki saf vahşeti hissedin yalnızca. Chaotica

uray Tunç her kendine öteki gibi algılara saldıra saldıra kuruyor şiirini. Her dizede başkalaşıp, başkalaştırıyor. Her şiirde başkası olarak, başkasının şiirini okumuş oluyoruz böylelikle. "Andromeda Trambolini" şairin belki de en başka kitabı.

İki sivil görevli platforma çıktı. Petraşevski, Grigoryev, Mombelli'yi işaret etti. "Peşimden gelin!" Mombelli, Dostoyevski'nin yüzüne baktı. "Haydi eyvallah Dostoyevski." Petraşevski o zaman Mombelli'ye bakıp, söylendi. "Mombelli, ayaklarını daha yukarı kaldır, yoksa Tanrı'nın krallığına soğuk algınlığıyla gideceksin." Mombelli yanıt verdi. "Ben soğuk algınlığıyla Tanrı'nın krallığına giderim, gitmesine de Petraşevski, korkarım Tanrı seni oraya kabul etmez." "Benim için üzülme Mombelli, gideceğim en s

Aristoteles ve Jacques Lacan, biri antik filozof, diğeri yirminci yüzyıl çağdaş düşünürü, her ikisi de varlıkbilimsel olarak kadının ‘eksik', ‘deforme', ‘yetersiz' olduğu savında birleşirler. Bu yapısal önyargı Moira Gatens'in "İmgesel Bedenler/Etik, Güç ve Bedensellik"te vurguladığı gibi; epistemolojik, etik, toplumsal ve siyasal teoride de olumsuz biçimde karşılığını bulur. Abraham Lincoln "Aynaya baktığında başka birini görmek istemiyorsan kendin gibi ol" önermesinde bulunur. ABD'de yapılan ve bizde de

Vincent Van Gogh ciddi biçimde ressam olma kararını kuzeni Anton Rudolf Mauve'nin Lahey'deki stüdyosuna gittiğinde verdi. Vincent Van Gogh'a kötü resim yaptığını söyleyen ilk insan Goupil ortaklarından Tersteeg'di. Kuzenini, Vincent'e karakterinin pis olduğunu söyleten kadın, sokaklarda gebeyken bile fahişelik yapan Clasina (Sien) Maria Hoornik'ten başkası değildi. Sien, Vincent'e geldiğinde gebeydi, karnındaki çocuğun babası kadını bırakıp gitmişti. Kış günü gebe haliyle ekmek parası için vücudunu buz gibi

"Aktım, Geceler Boyu Çarşaf Çarşaf Dehlizlere Anlamsız Şeylere Üfledim, Söndüler Baktım, Vazoda Küflenmiş Ayrıkotları / Düzinelerce Anladım, Yeni Bir Anlam Yarattım İnsan! Kendi Yüzüne Çizilen Bir Resimdir"