Elinizdeki kitap, Nietzsche´nin, Yapısalcılık´ın ve Postmodernizm´in görüşlerine yer veriyor. Onların eleştirisini yapıyor. Kapitalist sistemin özüyle değil, görüntüsüyle ilgilenen postmodernist düşünce tarzıyla hesaplaşmak zorunlu. Çünkü bir taraftan postmodernizm, sosyal bilimler, kültür bilimleri ve felsefe alanında marksizmi bir numaralı düşman ilan etmiştir; öte yandan, özgürlükçü olduğunu iddia etmektedir. Postmodern düşünürler, özne olarak insanın çözüldüğünü, yok olduğunu iddia ederler. Özneyi yok

hangi haylaz çocukların peşine saldın bu kez sevmeyi hangi zamanda dönecekler seni seninle sen olmadan beklediğim yere bak yarın devrim olacakmış aşk halindeyim söyle oraya geleyim

Che Sevgisi Che, duramaz oldu. O kadar ki, Küba dar gelmeye başladı. Hem orada un elenmiş, elek asılmıştı. İpek yürekli esmer insanlar ülkelerine ve özgürlüklerine ekmekleri gibi sahip çıkıyordu. Küba Hükümetinin önemli bir bakanıydı ama doğrusu ne bakanlık ona göreydi ne de o bakanlığa göre. Dağların aslanını kafese koyduktan sonra bakanlık versen ne yazar... "İzin verirsen sevgili Ağabey," dedi Fidel Kastro´ya... Fidel baktı ki, durası değil... Git, dedi Deli oğlan. "Yolun açık, şansın bol, ömrün de sul

...ÖLDÜKLERİYLE KALMADILAR´ın genç okuyucusu, biliyorum bu kitabı en çok siz okuyorsunuz. Yukarıda sözünü ettiğim 68 kuşağına iki büyük saldırıya karşın, yaşama bir koltuğa kurulur gibi kurulanların sana örnek oluşturmayacağını biliyorum. Birgün bile daha çok yaşamayı kendine amaçlarken sıradanlaşmayacağını düşünmek istiyorum. (...) Çünkü 68´lilerin devrimci geleneği 1789´un bakir istemlerinden yola çıkanların, 1848´leri, 1871-1917 devrimlerini yaratanların yörüngesinde dünyamızı yeniden komünist renaissenc