Beni kalabal?k sand?n?z... Evimde hiç güne? batmaz, diye geçti akl?n?zdan... Oysa ben ço?u kez bana gelen mektuplar?n?z kadard?m. Evimde güne?im çok batt?. Mektuplar?n?z?n içindeki sevgi ve merhametin ?????yla çok gece geçirdim. Yaln?zl?ktan ölecek gibi oldu?um anda tekrar tekrar okudu?um o mektuplar, beni sabaha ç?kard?lar... Unutulmak ac?s?n? sadece bu mektuplar hafifletilecek gibiydi... Kitaplar?m?, bilmedi?im, tan?mad???m ki?ilere yaz?yordum. Belki de bir meçhule... Ama o meçhulden, yani sizlerden bana

Kimi sevsem, onun hep uzakta bir sevdiği vardı, unutamadığı, ilk aşkı ya da onu terk edip giden sevgilisi... Kimi derinden sevsem, o bir başkasını derinden hatırlardı. Öylesine çok sevdim ki onları, başkalarına duydukları sevgiyi anlatmalarını, sessizce, içim acıyla kanayarak dinledim. Beni yitirmekten hiç korkmadılar; çünkü onlara göre fazla iyiydim; bu yüzden ilk anda vazgeçilebilirdi benden. Beni terk edenlerden tek bir isteğim olurdu. "Ne olur, bir daha beni aramayın!" Çünkü ben kolay unutamıyorum. Çün

Diyarbakır´da bir öğretmen, "Devlet bizim üzerimizi kırmızı kalemle çizmiş," diye yakınıyordu. Ailesini silahlı çatışmadan koruyabilmek için pencerelerine duvar ören Cizreli bakkalın açıklaması, "Güneş bizim neyimize?!" idi. Şırnak´ta bir öğretmen yaşadığı o felaket gecesinin ardından aklını oynatmış, "Yaşasın, Türk ordusu!" diye haykırarak sokağa fırlamıştı. Cizre´de, henüz bir erkek arkadaşıyla bir akşamüstü parkında el ele oturmamış bir genç kız dağlara çıkıp gerilla olmaktan söz ediyordu, o saklayamadığ

Karşılaştığımız herkes birbirine gülümsüyor ve selam veriyordu. Mutlulukları yüzlerinden belli oluyordu. Sokaklar, caddeler pırıl pırıl, tertemizdi. Hiç reklampanosu yoktu. Onların yerine çiçeklerle süslü güzel sözler yazılıydı. Duvarlar çocukların yaptığı resimlerle gülümsüyordu. Kediler, köpekler insanlarla iç içe, mutlulukla dolaşıyordu.Ne güzel bir yerdi burası!.. Mutluluk nasıl da içime yayılmıştı.

Bir yan?m?, burada, bu insanlara b?rakt?m. Korktum onlar?n yan?nda kendimi ele vermekten. Yanlar?nda ruhumu, dü?üncelerimi, duygular?m?, taslaklar?n içine yerle?tirdim. Çerçeveledim... Bir yan?m çekip gitti, o ibret verici karanl?k öykülere. Bu yüzden, bu ikiye bölünmü?lük ve hiçbir yere tam ait olamay?? yüzünden çok a?a??lad?m kendimi, çok k?nad?m... Ama fark?nday?m her ?eyin. Ne kadar çeli?kiye dü?ersem, ne kadar çok hissedersem parçalanm??l???m?, a?k o kadar çok birikiyor içimde... A?k, ölüm gibi bak?yor