Bu yaşadığımız dünya bize ait değil; burada misafiriz. Madem öyleyse neden bu kadar korku içinde tüketiyoruz kendimizi? Bize verilen nefes alma hakkını, en iyi şekilde kullanmadan hızlıca tüketiyoruz. Neden hep başkalarına bakarak, dinleyerek, korkarak, biat ederek, suçlayarak, konuşmadan "şans'mı var bende?"lerle kendimize kocaman aşılmaz dağlar yaratıyoruz? Ya da neden ego denen kendimizi koruma duygumuza köle oluyoruz? O sadece bizim iyiliğimize çalışmak için varken, kötülük için eğitiyoruz. İçimizdeki sancılı kimlikleri kabul etmek yerine; kendimizi sevmeden, güvenmeden, elimizi tutmadan yaşamaya çalışmak neden?

Bir kez geldiğimiz dünyada dini, dili, ırkı, cinsiyeti bir kenara bırakarak karşımızdaki cana insanca bakmaktan, sevmekten kabul etmekten neden vazgeçiyoruz?

Ne, neden, nasıl, kimler için yaşamaktan vazgeçip yarınlarımızı düne karıştırıp yok ediyoruz?

Hadi o zaman yarınlar dün olmadan, bugünü yaşamak için geliştir kendini ki dünyan değişsin, seni tanımayan şans'a bir adım at ve onunla tanış.