Sonbahar mevsiminde, havaların yavaş yavaş serinlemeye başladığı,
gökyüzünde gri bulutların dolaşmaya durduğu bir zamanda, siyah bir lüks
otomobil, Zincirlikuyu mezarlığının kapısında durdu.
Saçlarına ak düşmüş, siyahlar giyinmiş bir adam, Zincirlikuyu
mezarlığında, ulu pırnal ağacının altındaki, sükunet koyunun, sessizlik
körfezinde, sessizlik içinde duran beyaz mermer mezara, ürkek adımlarla
yaklaştı. Elinde bir demet çiçek vardı. O kadar üzüntülü görünüyordu ki,
derin çizgilerin yerleştiği yüzünden bunu görmek mümkündü. Çiçek demetini
mezarın taşının üstüne bıraktı. Ellerini önünde birleştirerek, öylece durdu.
Başını önüne eğmiş, derin düşüncelere dalmıştı. Orada ne kadar zaman
öylece kaldı, oradan ne zaman ayrıldı kimse bilemedi.