Gerçekte neden bu kadar üzgün olduğumu bilmiyorum. Anlam veremediğim kelimeler yoğunlaşıyor
kafamın içinde. Hiç kolay değil düşünceleriyle barışık yaşayamaması insanın. Bu beni bıktırıyor.
“Seni sıkıyor”, diyorsunuz. Oysa, bu hüznüm, bu arzum, ne istediğimi bilmeye bile engel oluyor. Aklım
okyanuslara gitmiş gibi.
İçimde adını koyamadığım bir sıkıntı var; bu bana son derece yabancı bir şey. Adını koyamıyorum; ne
birini seçebiliyorum ne de vazgeçebiliyorum. Hayatın olmazsa olmazı; ne onunla olunabileni ne de
vazgeçilebilenidir o. Aşık mıyım? Aşık da değilim; bir kız arkadaşım olmadığı için mutsuz mu olmalıyım.
Onunla olamadığım, onsuz da olamayacağım bir sevgilim olmasın mı?