Şimdi herkesi bir kenara bırakarak, aslında senin acılarının, seni nasıl beslediğine
bakmalısın bence. Okuduğun kitaplardan, izlediğin ekranlardan çok, sen önemlisin.
Herkesten daha fazla.
Kimin için mi? Kendin için, desem. Kendin için elbette. Kime faydası var, sımsıkı
tutunduğun öfkelerinin? Her defasında canını daha çok acıtmasına izin verdiğin,
kendinden başka el üstünde tuttuklarının. Şimdi dön bir bak kendine. Hani o seni
raflara çeken kitaplar ve çözüm aramak için tutuştuğun her şey var ya. Bir dur sadece.
Her yerde aradığın şey aslında tek bir yerde duruyor. Nerede mi? Sadece yüreğinde.
Sadece senin özünde. Senin acılarının, öfkelerinin ilacı, sadece senin yüreğinde.
Okuduğun her kitap da aynı şeyi söylüyor, öyle değil mi? "Kendin ol." O zaman
gerçekten seni öfkelendirenlere bağırıp çağırmak, ağlayıp sızlamak yerine kendine bir
bakmayı denemelisin. Kendini nerede bıraktığını, neden bıraktığını hatırlayarak.