İslâm Dini'nin birer düşünce okulu sayılan itikadî ve siyasî fırkaları konu edinen İslâm Mezhepleri
Tarihi disiplini, İslâm'da mezheplerin birer din değil, dinin birer yorumu olan beşerî sistemler olduğunu,
bu yüzden dinle asla özdeşleştirilemeyeceğini ispat etmek suretiyle mezheplerin birbirlerine düşman
birer oluşum ya da düşünce özgürlüğü önünde birer engel değil, İslâm'ın belirlediği sınırlar içinde
kaldıkları müddetçe, birer zenginlik olduklarını ortaya koyarak önemli ve lüzumlu bir işlev görmektedir.
Müslümanlar arasında farklı fikir, düşünce, anlayış ve dinî algılama biçiminden kaynaklanan beşerî
nitelikli oluşumlar olarak mezhepler, İslâm dininin mensupları için birer alt kimlik ifadeleri olup,
doğrudan İslâm'ın kendisi değildir. Mezhepler, dinin kişiden kişiye değişen farklı yorum biçimleridir ve
asla dinin yerine ikame edilemezler.
Bu eserde Hâricîler, Mu'tezile, Şîa, Mürcie, Kaderiyye, Cebriyye ve Ehl-i Sünnet Ekolleri'nden
Selefiyye, Eş'ariyye ve Mâturidiyye gibi İslâm düşüncesinin teşekkül sürecinde ortaya çıkan itikadî ve
siyasî mezheplerin oluşum süreçleri, öncüleri ve görüşlerine yer verildiği gibi, aşırı yoruma dayalı olarak
ortaya çıkan Vehhâbîlik ve İslâm orijinli olmakla beraber sonradan Yahudîlik, Hristiyanlık, Zerdüştlük,
Mecusîlik, Hinduizm ve Maniheizm gibi çeşitli din, kültür ve doktrinlerden farklı düşünceleri bünyesinde
bağdaştıran Nusayrîlik, Dürzîlik, Bâbîlik-Bahâîlik, Kâdiyânîlik-Ahmediyye ve Yezîdîlik gibi senkretik
mezheplerin fikir ve görüşlerine de yer verilmiştir.