Müslüman Türkler’le XI. Yüzyılın başlarında tanışan Hint alt kıtası (Hindistan, Pakistan, Bengladeş) XV. yüzyılın ortalarından itibaren Osmanlılar’la çok güçlü irtibatlar tesis etmeye başlamıştır. Özellikle sömürgecilik çağı olan XIX. yüzyılın ikinci yarısından sonra kendi geleceklerini ve onurlarını Osmanlılar’ın varlığında gören Hindistanlı müslümanlar bütün çaresizliklerine rağmen Osmanlı Devleti’nin bekası için harekete geçmiş ve 1924’te hilafetin ilgasına kadar ellerinden gelen her türlü fedakârlığı yapmışlardır. Öte yandan, iki millet arasındaki tarihî, dinî ve kültürel bağların yanında, Hindistan’ın aynı zamanda bir İngiliz müstemlekesi olması, aradaki ilişkilere siyasî bir hüviyet de ilave etmiş, böylece işin içine bir de İngiltere ve İngiliz politikası girmiştir. Bu kitapta 1877-1878 Osmanlı-Rus Savaşı’ndan (93 Harbi) Türkiye’de hilafetin ilga edildiği 1924’e kadar Hindistan müslümanları ile Osmanlılar’ın ilişkileri incelenmektedir. Bu dönem “panislamizm” diye tanımlanan bir gelişmenin dünya gündeminde tartışıldığı bir zaman dilimine rastlar. Bu yüzden de birçok tarihçi Hindistan-Osmanlı ilişkilerini genel “panislamizm” çerçevesinde değerlendirmiştir. Bu çerçeve aynı zamanda bu çalışmanın da ana temasını oluşturmaktadır.