Yaşlıların neşesiz, mutsuz, durgun olması normal bulunmamalı.
Yaşlı anne babamız bizlerin çocukları gibi oluyor. Ama neden olsun. Onlar bizim
kahramanlarımız, niçin her zamanki gibi dimdik bizim yanımızda durmasınlar. Zaten
evin geçimi, iş, çocuk derken niçin ebeveynler "bana da bakmak zorunda" der. Anne
baba, çocuklara her zaman destek değil miydi?
Peki, yaşlanınca ne değişti?
Bunun bir kolayı, bir çaresi var mıydı?
Bakın benim de annem var ve onu çocuğum yerine koyup:
"Anne, bundan sonra kızımsın." dedim...
Sonra ne mi oldu?..