-Yolculuk -Bir Yudum Su -Buz Dolabı -Beyin Kurdu -Can Kuzusu -İmece -Patron -Son Emir -Birkaç Şiir -Sevgi -Kimin? -Unutma -Acaba

"Çocuk Müzesi" Batı'da yaklaşık yüz yıldan beri var olan bir müze türüdür. Çocuk müzesi, bilim merkezi, eğitim müzesi, oyuncak müzesi aynı genel tür içinde yer alan ancak işlevleri farklı olan müze çeşitleridir. Önemli olan hepsinin çocuğa yönelik olması, çocuğun gelişimine ve eğitimine hizmet etmesidir. Yürkiye'de hiç "Çocuk Müzesi" olmaması bu açıdan büyük bir eksiklik sayılmalıdır. Çocuk müzesi türüyle ilgili hiç yayın olmaması da aynı sorunun başka bir yönüdür. Uzman Şule Zilcioğlu2nun derlediği, Prof.

Kaybetmeden kimliğini Ey Türk; titre, özüne dön! Koru Türk'ün birliğini Ey Türk; titre, özüne dön! Bentleri yık, çağlayıp taş Büyük düşün, kendini aş Uyan, nefsin ile savaş! Ey Türk; titre, özüne dön! Vurgun şimdi Türkçe bile Türkçe düşün, Türkçe söyle! Bitsin hüzün, bitsin çile... Ey Türk; titre, özüne dön!

-Sevgi Kıvılcımları -Dönek -Dövme Yarası -Oğlan Anası -Anılarda Kalan Yıllar -Oyalı Yemeni -Paspas -Yürek Acısı -Tekerleme -Aile Bahçesi -Umut -Çiçekler de Konuşur

Yetenek tek başına yazar yaratmaya yetmeyen bir şeydir, kitabın arkasında bir insan olmalı der Ralph W. Emerson. Doğrudur. Gerçek bir edebiyat eseri, bir insanın / yazarın kendi soluğunu sayfalara üflediği, o solukta kişilerine can verdiği özel bir dünyadır. Bu çalışma, kitapların sayfalarında süren ve onu kapattıktan sonra da bitmeyen yolculukların izdüşümüdür.

Bu kitap, Osmaniye İlköğretim Okulu (o zamanki adıyla Osmaniye Ortaokulu) öğrencilerinin, Osmaniye yöresinden (aile büyüklerinden ya da çevresindeki tanıdıklarından) derledikleri masallardan bir seçmeyi içermektedir.

Paramparça Evren bütün, Dünya bütün, İnsanlık paramparça. Sevgi bütün, Yaşam bütün, Yürekler paramparça. Zaman bütün, Ölüm gerçek, Eşitlik yalnız burda. İlacı yok, ilacı yok Sevgiden saygıdan başka

Balkonlara otur bak uzaklara Sal nehir kıyısına duygularını Şafak olmadan yol alsın rüzgara inat Yosun kokuları az gelir bu hasretliğe...

Bu kitap 125 dörtlükten oluşmaktadır. Böylece, yeni rubailerin sayısı öncekilerle birlikte zincirleme olarak 375 dörtlüğe ulaşmış oldu. Rubailer, dört dizelik manzumelerdir. Rubai vezinleri denilen, özel aruz kalıplarıyla yazılır. En çok felsefi ve tasavvuf konularında kullanılır. Az sözle çok şey anlatmak özelliğini taşırlar.

Tren seyahati gibi bu. Kompartıman penceresinden biteviye değişen panoramayı izlemek, istaasyonlarda ise sadece indi - bindi. Karşı koltukta hep yenilenen yüzler, ne kasabanın şirin istasyon binası penceresinden gülümseyen çilekeş istasyon şefinin ceren gözlü kızına sevdalanıp orada kalmaca, ne de bir kentin neon ışıklarına pervaneler misali yakalanıp o kente demir atmaca. Tren gittikçe hiç inmemek, cepte sonsuza kesilmiş bir bilet. Hayatı böyle yaşayınca mı oldu acep bu işler?

Kim düşürmüş gülüşünü bu vakitte yerlere İnce bir yalnızlık mı yaşamın kıyılarında Bu sonsuzluğu kim getirip koymuş uluorta Kırmızı ışıklarda duran ömrümüz gibi Tehlikelerden uzak Yüzümüzün coğrafyasında bir aşk Kıvrımlarda zarif cesetler gibi. (Arka Kapak)