Avcının biri, keklik avlayıp satarak, geçimini sağlarmış. Ama, yakaladığı ilk kekliği satmamış. Avcı, yakaladığı kekliği kafese koyup, ava gittiğinde de yanında götürürmüş. Kafesteki keklik ötmeye başlayınca, onu duyan diğer keklikler gelirmiş. Böylece avcının diğer keklikleri yakalaması kolaylaştırmış. Günün birinde avcının evine konuklar gelmiş. Ancak evde hiç yemek yokmuş. Bu durum karşısında, kafesteki kekliği kesmeye karar vermiş ev sahibi. Zavallı keklık başına gelecekleri anlayınca sahibine dönüp:

Alice o gün öğle yemeğini yedikten sonra biraz oyun oynamak için bahçeye çıktı. Fakat yalnızdı, bu yüzden canı çok sıkılıyordu. O anda ablasını gördü. Ablası her gün öğle çay saatine kadar ormanda kalıp kitap okuyordu. Belki onunla gidebilirim diye düşündü. Ablasının yanına koşarak: Ablacığım, eğer izin verirsen ben de seninle gelebilir miyim? diye sordu. Elbette neden olmasın. Söz veriyorum abla, seni hiç rahatsız etmeyeceğim. Sen kitabını okurken ben de oyun oynarım, çiçek toplarım.

Buna en çok şaşanlar tavşanlar oldu! Değirmenin kapısını kapalı ve duvarlarla öndeki düzlüğü otların bürümüş olduğunu görünce sonunda bütün değirmencilerin kökü kurudu sanmışlar ve burasını tıpkı bir karargâh, stratejik bir üs haline getirmişlerdi. Burası adeta tavşanların Jemmapes değirmeni olmuştu. Geldiğim gün bunların abartısız yirmi kadarı, çepeçevre düzlüğe oturmuş, ön ayaklarını ay ışığına uzatmış ısınıyorlardı.