Gülizar, beş çocuğunun anası... Talihsiz, kanı yerde kalmış, yuvası dağılmış, bahçesinde lalesiz kalmış, Gülizar... Kömür karası saçları dağılmış sırtüstü yatıyordu yatakta Gülizar. Gözlerini tavana dikmişti. Derme çatma, yıkık dökük kerpiç damdaki o tek noktaya bakışlarını kilitlemişti. Bedeni bu hecin devesi misali iri cüsseli adamın altında yatıyor olsa da, ruhu pek sevdiği arkadaşı Hatice ile pamuk tarlalarında koşup parlak renkli kâğıtlardan yaptıkları uçurtmayı uçuruyordu. Pamuk tarlasındaydı artık

Yatağımın karşı duvarında asılı duran, Füruzanın resmettiği tabloya takıldı gözüm. Güneşe doğru yürüyen erkek silueti ve arkasında bıraktığı karanlık Kansere karşı verdiğim savaşı kazanmamı betimlemişti. Güneş yeniden doğuşumdu. Güneşim annemdi. Günebakanın güneşe olan tutkusu gibi başımı kaldırmış anneme bakıyordum. Keşke bana bu tabloyu ilk gösterdiği o ana geri dönebilsek ve hep o anı yaşayabilseydik. Herkeste olmayan öyle çok şeye sahipti ki Parası, karizması, iyi bir işi, tek gecelik ilişkileri Özenil