Gülizar, beş çocuğunun anası... Talihsiz, kanı yerde kalmış, yuvası dağılmış, bahçesinde lalesiz kalmış, Gülizar...

Kömür karası saçları dağılmış sırtüstü yatıyordu yatakta Gülizar. Gözlerini tavana dikmişti. Derme çatma, yıkık dökük kerpiç damdaki o tek noktaya bakışlarını kilitlemişti. Bedeni bu hecin devesi misali iri cüsseli adamın altında yatıyor olsa da, ruhu pek sevdiği arkadaşı Hatice ile pamuk tarlalarında koşup parlak renkli kâğıtlardan yaptıkları uçurtmayı uçuruyordu.

Pamuk tarlasındaydı artık o. Kucağında da Berkin... Parlak renkli kâğıtlardan yaptığı uçurtmayı uçuruyordu Gülizar... Berkin ise küçük kahkahalar atıyordu...

İstanbul sokaklarında geçmişlerini ararken, bir yandan da hayatta kalmaya çalışan beş çocuğun acı, ölüm, aşk ve özlem dolu hikâyesi.