Ve cemre düştü saçlarıma aşktan... Ağlamıyorum, söz uçtu, kalkıp derin uykusundan Elimde dağılan kadehin Sırça darbesiydi, dilim. Bileklerimden boşalan kanla aydınlanmak Sabahtı. MUHAFIZIMLA ölmeyi başardım En azından...

Sardunya kokularına uyanmıştı aşk; o sabah. İnce yağmur ve soğukta şehir çok yakışıklıydı. Serinliğin görkeminde, bu sefer sessizlik; hayra alametti. Birbirini izleyen adımlar gibi, ılık ılık yudumladım aşkı. Beti benzi atmış geceler utandı, gamzesinden bir öpüş verdi gökyüzü. Düşünmek zaman kaybıydı. Gerek yoktu kilometrelerce düşünmeye... Sevdanın boyaları çalınmıştı yüzüme işte! Gölgemdeki küçük kız çocuğu büyüyordu, muzdarip bir gece bekçisi vakurluğuma çeyrek kala...

Esra Özlem Dökmen, ilk şiir kitabı Bir Nefes Gibi'nin ardından, hem şiirsel dilini zenginleştirdiği hem de bir şiir işçisi olarak yapısına harç kattığı yeni kitabı Sessizliği Hikâyesi ile okurlarının karşısında.. Bu; sessizliğin hikâyesi... Dolunaya öykünmenin, İçeride duvarlar örmenin hikâyesi, Pusta kalmış sözlerin Sükûtta bırakılma hadisesi... Alacağını almış Yeterince doymuş bir ruhun Hayata hediyesi... Çığlıkların hapsedildiği Yalnız odaların esareti... Bu; sessizliğin hikâyesi, İçeride Dirayet hükümda

Tutuklu elim, Bir ıslak imzada kaldım. Anlasam anlatamam, Konuşsam duvarlara, Yanıt alamam. Dipte, en dipte ve kaçıştayken, Bir ıslak imzada kaldım. Nedensiz ve niçinsiz, Anlasam anlatamam. Demek de zor çöz beni, Bir şarkı olsam hani, Mırıldanırdın beni!...