Keje dağların acı suyu şimdi karlı ikimize bir akıyor ırmaklar, nihayetsiz ve kesin göğün atlasını çözelim istiyorum damların üstünde elimizi yastık yaparak umutlarımıza tandır kokusu hayaliyle ilk bakışını bekliyoruz katır tırnaklarının dayanıklı çünkü başı dumanlı dağlar çünkü insan kentte başka dağda başka ağlar çünkü Keje dağlı seven yürek inandığına bile baş eğmeden bakar çünkü hayat hiçbir çağda emeğin ellerinden gayrisini tanımaz çünkü isyan kentte ve dağda bir haykırır sabrın penceresi kırıldı çocuk

Munzurun kızının Munzurla kimi kez sesli ve sitemli kimi kez sessiz ve sitemsiz akan yazıları Yaşam karmaşası içinde, acımasızlığı, ihaneti, acıları, insani duyarlılıkları unutmadan insanca işliyor. Elif, ne yazarsa yazsın tüm yazılarında kıblesi insana dönüktür. Adı gibi İncecikten bir kar yağar Tozar Elif Elif diye Deli gönül abdal olmuş Gezer Elif Elif diye Karacaoğlanın doğa sevgisini nakışladığı gibi o da en zor nakış olan insan nakışını sevgiyle işliyor Bir Anadolu kadını gibi içten, doğal, katıksız,