Deniz düştü aklıma. Babama söyledim: Denize çıkalım. Oltaları alıp açılalım, dedim. Olmaz, dedi babam. Hava soğuk, üşütürsün. Üşütmem, sıkı giyinirim, dedim. Olmaz, dedi babam.

I hate going around with these red spots on my face. But I love chocolate. "What does one have to do with the other?" you may ask. Well, if I'm the subject, then unfortunately these two are connected. Yüzümde kırmızı beneklerle dolaşmaktan nefret ediyorum. Ama çikolatayı çok seviyorum. Bunların birbiriyle ne ilgisi var? Söz konusu bensem, maalesef çok ilgisi var.

I ran into my teacher while walking to school the next day. She had quite a few folders and bags in her hands. She had difficulty carrying them. ¨Could you help me, Jasmine?" she asked. I obliged willingly and took a few folders from her. I felt cheerful helping out my teacher. I started hopping towards the teacher's room. As I was hopping right, left and backwards, I ran into a student. All the folders in my arms dropped on the floor. The girl crouched down, gathering all the papers while apologizing. It w

Serdar'ı izliyordum. Takımıyla görüşmeler yapıyordu. Kendilerine güveniyorlarmış. Adlarını "Kahramanlar" koymuşlar. Bizi kesin yenerlermiş, öyle söylüyordu. İyi ama...

Yüncü amcanın dükkânının önünden geçerken bir adam gördük. Esrarengiz birine benziyordu. Siyah pantolon, siyah mont giymiş, siyah bir şapka takmıştı. Sokaktaki evlere bakıyordu dikkatle. Ev mi arıyordu acaba? Buralarda satılık ya da kiralık ev yoktu ki!

İyidir bizim Derya! Lakabı kitap kurdudur. Her zaman okur. Derste, teneffüste, kantin kuyruğunda... Burnu kitabın içinden çıkmaz. Bazen kitabını çekip alırım elinden, "Dünyaya dön uzaylı! Biz dünyalılar size dostuz." derim. Kitabını geri alana kadar kovalar beni. Peki, ne olacaktı şimdi? Artık okula gelemeyecek miydi? Kitaplarını kemiremeyecek miydi?

Eskiden dokunamazdım kedilere. Yanlarından geçerken korkardım. Azıcık yaklaşsam tırmalayacaklar sanırdım. Artık korkmuyorum. Nerede bir kedi görsem, pembecik burnundan öpmek istiyorum. Durun, en iyisi her şeyi baştan anlatayım size.

Siyah beyaz kareler üstünde koşuyorum. Bazen at sırtında, bazen yaya. Sonra duruyorum. Düşünüyorum. Rakibimin gözlerine bakıyorum. Saldırıya mı geçecek, savunmaya mı? Anlamaya çalısıyorum. Uygun hamleyi buldugumda ilerliyorum. Ve...

Hiç en yakın arkadaşınıza küstünüz mü? Ben küstüm. Tavsiye etmem. Çok acı küsmek... Çiğ köfteden bile acı... iyi ki barışmak var. İyi ki yeniden yan yana olmak var. Çilekli dondurma yemek gibi... Yokuşlardan bisikletle uçmak gibi...

Yuzumde kırmızı beneklerle dolaşmaktan nefret ediyorum. Ama çikolatayı çok seviyorum. Bunların birbiriyle ne ilgisi var? Söz konusu bensem, maalesef çok ilgisi var.

EDAM Karakter Okulu® Programı, öğrencilerde, sorumluluklarını taşıyabilecekleri makul seçimler yapabilmelerine imkân sağlayacak bilgi, beceri ve yeteneklerin geliştirilmesini hedeflemektedir. İlköğretim kurumlarında uygulanmak üzere geliştirilmiş olan EDAM Karakter Okulu® Programı aile, okul ve çevrenin iş birliğini organize ederek hedeflerini gerçekleştirmeye çalışmaktadır. Değerler eğitimi öğretmenden idari personele, anne babadan servis sürücüsüne uzanan, öğrenciyle muhatap olan her bireye çeşitli düzey

Küçük sözü dinlemeyen dedeciğim! Ah, başına ne işler geldi? Hiç yaramaz dede gördünüz mü? Bende bir tane var. Bazen o benim başımı dertten kurtarıyor, bazen de ben onun başını... "Olur mu hiç öyle şey?" demeyin. Anlatayım da görün.

Sabah sınıfa doğru yürürken öğretmenimle karşılaştım. Ellerinde dosyalar ve çantalar vardı. Taşımakta zorlanıyordu. "Öğretmenler odasına kadar yardım eder misin Meryem?" dedi. "Tabii ki!" dedim ve dosyaları aldım. Öğretmenimin eşyalarını taşıyor olmak keyiflendirdi beni nedense. Seke seke yürümeye başladım. Sonra biraz sağdan, biraz soldan, biraz da geri geri derken... Kız öğrencinin birine tosladım. Her şey yere düştü. Kız, özür dileyerek etrafa saçılan kâğıtları toplamaya başladı. Hâlbuki özür dilemes

Uçak olmuştuk bir gün, kollarımızı açmış mahalleyi turlarken çöp arabası geldi. Pist daralınca olanlar oldu. Dengem kayboldu ve asfalta çakıldım. Zeynep'te hasar yoktu. Koşup yardım çağırdı. Hastaneye götürdüler beni ambulansla. Çığlığımı sirenle yarıştırdım. Ne büyük acıydı Allah'ım! Kara kutu açıldı ve gerçek ortaya çıktı: Sağ ayağım bileğimden kırılmıştı. Doktor "Nasıl başardın bunu?" dedi. Güldürmeye çalışıyordu sanırım. Meryem'in gülecek hâli yoktu hiç. "Seni şirin, zeki şey!" dedim içimden. "Hastaları

Deniz düştü aklıma. Babama söyledim: - Denize çıkalım. Oltaları alıp açılalım, dedim. - Olmaz, dedi babam. Hava soğuk, üşütürsün. - Üşütmem, sıkı giyinirim, dedim. - Olmaz, dedi babam.