İşte böyle! Şu sıra, her ne yaşadımsa günü gününe yazdım. (Tam kırk gün olmuş.) Bu yazılanlar zor mu zor, uzun mu uzun, aynı zamanda göz açıp kapayıncaya kadar gelip geçen yazın ve yazının sonu, yeniden uyanışın, dirilişin başlangıcı olabilir mi? Niçin olmasın! Çok şükür, manen maddeten dibe vurmuşken Allah'ın sayesinde yeniden dirildim. Bu sabah da gün doğarken uyandım; taş kuşunun saatinde, umudun, sevincin vaktinde. Belki de gelimli gidimli dünyadaki varlığımın son sabahıdır bu. Her şeye rağmen içimde

Hayata, ölümlülük duygusunu yanından eksik etmeden bakmak, hayatı kendince anlamlı kılmanın yollarından biridir. Öte yandan, hayatı derinlemesine yaşamak ise epey bir bedel istiyor. Bu yolda hayatı yeniden bulmak kadar yeniden kaybetmek de var. Şiddetin bir yaşam biçimi olduğu, varlıkların telef olduğu, sürekli ağıtların yakıldığı, cenaze marşlarının çalındığı bir ülkede insan nereye kadar yolculuk yapabilir? Böylesi bir yolculukta, insanlara ahlakın ve erdemin resimlerini göstermek hayatın gidişatına "müda