"Benim değil bu dizeler, bir kadının, yarı loş, yarı aydınlık bir odada, demişti ilk sevişmemizde fısıldamıştı altın bir küpe gibi kulağıma defne dallarından bir taç kondurup başıma romalı krallar gibi çıplak, kalın boyunlu elimde zavallı bir imparatorluk asası, sınırlarını bilmediğim, başında çiçeklerden, yapraklardan bir demet bakıp uzaklara dalgın, anlatmıştı işte o, dalphne'nin acıklı öyküsünü. Alev soluyup yüzüme yeşil bir ejder gibi keskin, parlak pullarını göğsüme bastırıp altımda altın bir

"dönüşsüz yolculuklara çıkmalı kalanlar dört gözle haber beklemeli senden, karın, çocukların, arkadaşların, yıllarca gitmelisin, ne bir mektup, ne bir iz, ne de bir güvercin uçurmalısın uzak ülkelerden sevdiğine, ulaklara bahşiş verip selam göndermek ne de. gururlu bir sessizlik içinde gitmelisin. sonunda yıllar geçip de ayak bastığın zaman o bildik, sırdaş baba toprağına düşünüp ne büyük ayrılıklarla boş yere geçtiğini hayatın gitmeden de büyük yolculuklara çıkmanın anlamını kavramalısın. ve küçük bir

seni bekliyor yurt diye seçtiğin bu küçük dağ köyü çakır dikenleri, kırmızı toprak ve kayrak, seni bekliyor basmak için bağrına acı çekirdekleriyle ardıç ağaçları. senin yüzünde taşıdığın bu çizgiler doğduğun köy evinin karamış tahrasındaki çentiklere benziyor ve daha da benzeyerecek, kapı numarasının çakıldığı levhanın pasına benziyor alnına düşen hüznün gölgesi, dilindeki bu ahlat burukluğu çakır dikenlerinin susuzluğu gibi düşecek bağrını bir gün. dönüp durduğun kendi yazgındır sadece kaçıp