Batın alemi dedikleri, insanın bizahati gönlüdür. O gönül ki kendini Vav ile remzeder. Vav aşkı fena (hiç) ile makamını elif eder, kaldırır perdeyi didarı cemale niyaz olur. Bazen anne karnındaki hale benzer, bazen secdedeki hale döner. İnsan vav olduğunun şuurunu ölünce anlar, o zaman elif olur. Bu rüyadan uyanıp başka bir rüyanın seyrine dalmak için can, seyyah olup Aşk-a yelken açar. Katrenin ummana dalması kolay değildir. Gaflet uykusundan uyanmak için realite, an-da LA olmaktır. Hikmet tenine üfürülen

Kainatın nizamı, tekamül üzerine bina olmuştur. Alemlerdeki sonsuz yaradılmışın sevk ve idaresi kerim-i mübiyn tabiriyle biz şuuruyla ifa edilirken, adaletin içsel oluşumu Allahın insandaki vicdan sesiyle, dışarıdaki oluşumu bahçe sistemi ile yaradılmışın çokluk ve farklılığını bir nazardan tevhid ile görme realitesidir. Rabbül Alemin nihayetsiz mükevvenatta maksadının AŞK maksudunun mah-ı muhabbet olduğunu gönül ummanından Nur şulesiyle kalplere vermiştir. Biz güneşin kendisini değil katrelerinin

Biz Alemi ervahta kimdik? yüreklerde nişan göstererek milyonlarca CAN alemlere savrulduk. Emeklerimizi zayi ederek TEKAMÜL adı altında terakki edip Nurumuzu tamamlamaya Kalü belada ikrar verdik..! ALLAHı yar bildik ama yarattıklarını üfürdüğü nefesi (can-ı) yaren bilmedik, ırk olduk, din olduk, mezhep olduk, kadın olduk, erkek olduk, hep didiştik. Yaktık yıktık sonra adına tövbe dedik. Kul hakkını unutarak, özümüzü aldattık, CAN hakkıyla Hakkın karşısına çıkarak! Bize bir ses dinletildi ama biz onu susturmu

Ruhların uyanması için ışıktan sözler Elinizdeki eser özün öze olan aşkını, muhabbetini, ikrarını, vicdanını, ışık olan kelimelerin insan ruhunda kıyama ermesini, ayağı kalkmasını, uyanmasını sağlamak için her okuduğunuzda mananın içsel olarak farklı farklı yorumunu terennümünü yüreğinizde yaşatacak, Özden gelen Öze giden gölgesiz ışıktan sözlerdirFarkı fark etmek için insan mutlaka özüne yolcu olmak zorundadır. Yaşamında bitip tükenmeyen, bilmeyen fırtınaların madde ızdırabının sona ermesi kendisini mutlak