Tanpınar'ın tanımıyla: "Bu [trajedi], iki büyük alemin içimizde yaptığı mücadeledir. Bir yandan tarihi zaruretlerden kudret alan bir irade ile Garb'a gittik, öbür yandan hakiki kudreti ile bizde konuşmaya başladığı zaman sesine kulaklarımızı kapatmak imkânsız olan bir mazinin sahibiyiz." Türk insanı bir dönem bir devekuşu misali kafasını kuma gömerek mazisinden kaçtığı zannıyla yaşadı. Ne maziden beslenmeyi kabullendi ne de atiye sıhhatli bir bakışla bakabildi. Mazi ile ati, eski ile yeni arasındaki "düğüm"

"Bu zehir, filozofların değil, şairlerindir, -ne beter bir şey- a-Dieus Levinas, I´m honour´d Mr. Derrida I´m honour´d Mrs. Dalloway Ne büyük bir mutluluk sizinle karşılaşmak bir İstanbul´da! S´il vous plait! Andante! Sizin değil ama Bu zehir şairlerindir, bu koyu kıvamlı şurup benimle tanıştırır Bu yaz Uluırmak´ta, bu eski ahi köyünde bütün kayısı ağaçları kur