Nice zamanlar vardır, sarar ruhları, tüm varlıkla beraber. Güneş doğar üstüne, tüm ihtişamıyla. Haşimî renklere bürünür her yer. Desenler oluşur ardından. Gönlü kırıkların yarasına sarılır böylesi bir kuşak. Ve nice zamanlar vardır, karartır ruhları, tüm varlıkla beraber. Her dem, farklı bir yıkılışın başlangıcıdır. Uykular bölünür kuytularda. Bilinmez nedendir bunca esaret. Bir çırpınış, henüz başlamadan biter, haykırarak. Hangi zaman içre soluklanan ya da soluklandığı sanılan biri

Bu kadar zor olacağını bilseydim başlamazdım bu işe, Kim bilir belki de yıllar sonra elime geçen bu karalamaları Gözden geçirmeye kalkışmamalıydım hiç. Böylesi bir karanlığın, gökteki kül rengine inat daha kara değil kapkara oluşunu göstermeye çalışmasına göz yummalı ve kendisi gibi ışıktan mahrum köşesinde keşfedilmeyi beklemesini sağlamalıydım. Oldukça rahat olacağı kesindi böylesinin. Belki de tam tersi.