"Bir kadınla üç şey yapabilirsin; ya onu seversin, ya onun için acı çekersin ya da onu yazarsın." -Lawrence Durrell- Şehrin en işlek caddesinde, bir başıma yaşadığım çatı katındaki evimde olsak... Sabahlara kadar bıkmadan usanmadan yaşadığımız günleri, biz olmayınca yüzünün hiç gülmediğine inandığım çay bahçelerini, gri renkli otobüs duraklarını, tenha sokakları, o yangın zamanları, ders notlarını, amfileri, dostlarımızı, fakülte kantinlerini, hiç ilgimi çekmediği gibi bir şey de anlamadığım ve anlamak içi

güzel çocuklardık biz göz inceliğindeydi gülüşümüz ne kadar sakınsak ta gece ağırlığındaydı vuruşumuz çocuk şarkısıydık özlem kokulu dizelerde kırılgan biraz da naif ve zor gülüp kolay ağlayan mevsimidir artık göçmen kuşların sonbaharın tenha belirsizliğinde… hüzüne ayarlıydı saatlerimiz şehrin kuytularındaki çay ocaklarında… gözyaşı olmuş telgraf tellerinin üzeri anlardım yine ağlıyorsun uzaklarda bir yerde ellerimde buz ayaklarımda yün çorap radyoda bir türkü çalmakta adımızı söylüyor ba