güzel çocuklardık biz
göz inceliğindeydi gülüşümüz
ne kadar sakınsak ta
gece ağırlığındaydı vuruşumuz
çocuk şarkısıydık özlem kokulu dizelerde
kırılgan biraz da naif
ve zor gülüp kolay ağlayan

mevsimidir artık göçmen kuşların
sonbaharın tenha belirsizliğinde…
hüzüne ayarlıydı saatlerimiz
şehrin kuytularındaki çay ocaklarında…
gözyaşı olmuş telgraf tellerinin üzeri
anlardım
yine ağlıyorsun uzaklarda bir yerde
ellerimde buz ayaklarımda yün çorap
radyoda bir türkü çalmakta
adımızı söylüyor başka mevsimler

düşlerimiz…
sevgili, adil ve müthiş merhametli
eve geç kalmış tedirgin çocuk adımlarıyla
başka bir zamana kaldı…