“Araf artık benim yeni oyun alanım. İçindeki her bir kişi ise kuklam… Kırmaktan çekinmeyeceğim önemsiz tahta parçaları…” Cehennemin kapısı aralandığında birçok şeyin de sonu oldu... Kayıplar verildi. Vedalar edildi. Cennet ve cehennemde tüm taşlar yer değiştirdi. Mara, Araf’a düşerken Alastor’a hem cehennem krallığını hem de ölümsüzlüğü hediye etmiş, bu hediye bir araya gelmelerini imkânsız hâle getirmişti; ta ki orada, Alastor’ı karşısında bulana kadar… Ancak karşılaştığı şeytan, geride bıraktığıyla aynı d

Bir meleğin doğduğu yerde bir insanın ruhu ebedi esarete mahkum oldu . Ariel, bedeninin hükmünü istediğinde, Mara bunun nelere sebep olacağını henüz bilmiyordu. Tek bildiği, on sekizinci doğum gününün onu özgürlüğe değil ölüme götüreceğiydi. Alastor, şeytani özüne yenilerek yaptığı hatanın farkına er geç varacak ve kabullenmek istemediği gerçeklerle yüzleşmek zorunda kalacaktı. Artık bir seçim yapmalıydı; Mara'yı geri getirmek ya da anahtarı kullanarak Lucifer'ın hükümdarlığına son vermek... Kararını vermes

Etrafı bir çeşit koruma kalkanıyla çevrilmiş bir kasabada belki de tüm yetişkinlerin taşıdığı ortak sır, iyilikle kötülük arasındaki denge savaşıyla ortaya çıkıyordu. Kasabanın eski yerlilerini geri döndür en bu büyük mücadelede kimin hangi rolde olduğunu artık k estirmek mümkün değildi. O ise bu savaşın tam ortasında bulmuştu kendini. Annesi, şeytan olduğunun her seferinde vurgulanması için ona, "Mara" ismini vermişti. Babası ise melek gibi gördüğü kızına hep "Angelina" demişti. Ama Mara ne annesinin gözün