Yoldur yaşam. Revan olursun, başlar. Bağlanır bir yere de durur sanırsın, durmaz. Sürer gider. Yedi düveli dolanırsın, arayışın bitmez. Bilmediğin, çemberler çizdiğindir. Hep başladığın yere dönersin. Hangi toprakta yeşerdiysen, oraya. Aynı kuytuya saklarsın ürettiklerini. Onlar gün yüzüne çıkar, sen yoluna devam edersin. Şairin yazgısı da budur. Yaşam, yoldur.

"Şumular varmış eskiden. Ne istersen, onu olurmuş şumu. Açsan yemeğin, besten varsa kemanın, yalnızlık çekiyorsan kedin olurmuş. Üşüdüğünde battaniyen, terlediğinde yelpazen; sana kalmış... İnsanlar unuttu şumuları. Oysa bekliyorlar hâlâ. Çağırmayı başarırsan, yeniden gelir şumu. Su kırban olur, rahiyanı karıştırdığın. Bahçende ağacın olur, kökleri gövdesinden büyük. Can üfler ruhuna, yeniden. Şair, şumudur sana. Erişebilirsen... Unutulmuş şumular. Hatırlamanın vaktidir..."