Aslında kalbimizi korumamız gerekirken bedenleri koruyorduk. Ben Kadın Korumaydım... Koruması olarak gittiğim bir adamı sevmiştim, beni sevmediğini bildiğim hâlde...İnsanın kalbi göçebe değil ki pılı pırtıyı toplayıp başka bir kalbe yerleşsin. Yasak olan birini sevmek benim kaderimdi belki de. Onun yanında hiçbir zaman belli etmesem de sevdiğimi, bir şekilde kalbin çığlığını duyuyordum. Ezilmiş bir gül hüznü vardı içimde...Nereye kadar kendimden kaçabilirdim? Ya bir daha geriye dönemezsem? Tutunacak bir dal

Masmavi gökyüzü uçsuz bucaksız. Orada özgürce uçan bir kuş olmak vardı şimdi, uçarak gitmek kimsenin bilmediği yerlere. O maviliğin tadını çıkarmak. Yorulur mu insan sevdiği işi yapmaktan? Ben çok yorulmuştum. Soğuk algınlığı değildi bu, gönül algınlığıydı bence. Herkese kırılmış bir ajan olarak, atılmış bir ajan olarak, omuzlarımdaki yükü kaldıramayan bir ajan olarak... Görevinden ayrılmış bir ajan, yeniden hayatına devam etse nasıl olur sizce? Zamanın bize ne öğrettiğini asla bilemezdik, çünkü zaman bir