Masmavi gökyüzü uçsuz bucaksız. Orada özgürce uçan bir kuş olmak vardı şimdi, uçarak gitmek kimsenin bilmediği yerlere. O maviliğin tadını çıkarmak. Yorulur mu insan sevdiği işi yapmaktan? Ben çok yorulmuştum. Soğuk algınlığı değildi bu, gönül algınlığıydı bence. Herkese kırılmış bir ajan olarak, atılmış bir ajan olarak, omuzlarımdaki yükü kaldıramayan bir ajan olarak...
Görevinden ayrılmış bir ajan, yeniden hayatına devam etse nasıl olur sizce? Zamanın bize ne öğrettiğini asla bilemezdik, çünkü zaman bir pencere açıp da bizi nereye sürükleyeceğini göstermiyordu. Kim bilebilirdi; yaşanacakları, yaşanmış olayları? ‘Bir gün.' diye bahsettiğimiz zaman gibiydi beklenen. Bu gün de bitecek, bu gün de yerini başka bir güne bırakacak. Hep böyle ümit ederdik. Ama tahmin ettiğimiz gibi olmazdı, hiç kimse de tahmin edemezdi bu yüzden.