"Sözler verilmişti, özürler dilenmişti, bir daha asla olmaz denmişti, inanmasa da yeminler edilmişti. Ne oldu! Ben Bukowski'nin dediği gibi "kedinin dişlerinin arasında, kanatları kırık, ve hala canlıydım" Önceliğim hiçbir zaman kendim olmadı. Yaşadıklarımın beni fazlaca etkilemesinden çok, Diren'i böyle bir ortamda nasıl korumam gerektiğiydi. Evlenirken inşa ettiğim o kocaman güven duvarından İhanettin tuğlaları birer birer çekiyordu. "Çıktığınız yolun sonuna kadar başladığınız gibi gideceğini mi sandın

"Denklerimizi kamyon kasasına yükledik, yaşlılar şoförün yanına, biz de eşyaların olduğu kasaya bindik ve Dersim'e doğru yola çıktık. Epey bir yol gittikten sonra, dokuz yıl önce insanların çığlık çığlığa bağırıp geçmemek için direndiği, benim onları ikna edişim üzerine karşıya geçmeyi kabul ettikleri asma köprüye vardık. O asma köprünün yerine beton, sallanmayan bir köprü yapmışlardı ama yaşadıklarımı, o günü bütün ayrıntılarıyla hatırladım oradan bu kez kamyonla geçerken. Köprünün adı, ?Singeç Köprüsü' ol