Korku her zaman kaosu besler. Onu büyütür, yönlendirir, savaşır ve kazanır. İnsanlar ikiye ayrılırdı. Sorgulayan ve soru sormayan. Sorgulayanlar azınlıkta ise soru sormayanların tek ihtiyacı olan, elinde bir sopa tutarak onları istediği gibi yönlendiren kötü bir çobandı. Böylesi her zaman kolaydı. Zira düşünmek, irdelemek onlar için her zaman zor ve yorucuydu. Korku, devreye burada girer ve onlara aradıkları desteği verirdi. Durum böyle olduğunda ise kötü çoban her zaman kazanırdı. Dünyaya bir kere daha

Oysa ben sadece arkadaşımı korumak istemiştim. Hangi ara bu duruma geldim bilmiyorum. Artık hiçbir şey hatırlayamıyorum. Bir zamanlar mutluydum. Her gün severek gittiğim bir işim, eğlenceli arkadaşlarım ve âşık olduğum bir adam olduğunu hatırlıyorum. Ve herkesten sakladığım, unutmak istediğim karanlık bir geçmişim ve korkunç bir sırrım olduğunu... Sahi, o sır neydi? Artık onu da hatırlayamıyorum. Beni buraya getiren o sır değil miydi? Bu kaosun içine sokan, benliğimi söküp alan, adımı bile unutturan... Bil

Elinizde eksik parçaları olan bir yapboz varsa, o parçayı buluncaya kadar tamamlayamayacağınız bir resminiz var demektir. Hanzade Ela Değirmenci; parlak kariyerine, çok sevdiği arkadaşları ve ailesine rağmen, gördüğü rüyalar yüzünden bir türlü huzura eremiyordu. Onu çağıran bir yer, çözülmesi gereken sırlar ve iki seçeneği vardı. Ya kalıp kâbusları ile savaşacak ya da ucunda ölümü olduğunu bilse de hikâyenin başladığı o yere, Yunanistan'a gidip, her şeye bir son verecekti... Nesrin Öz'ün duru ve dokun