Kör bir kuyuda yüreğim. Güneşimi çaldı birileri. Karanlık doldu her yanıma. Hapsoldu bir kafese ruhum. Lisanıma kezzap döktüler, yangınlarda kaldı kelimelerim. Avuçlarımda noktalar. Tüm cümleler son buldu. Ve yıldızlar kaydı göğümden. Ay gelmez oldu gecelerime. Günlere dönmez oldu dünya. Zamanın dibine takıldım ve hatta çakıldım. Lügatimden çıktı tüm bilinmişlikler. Dünyaya hiç gelmemişçesine yabancı, herkesi tanıyormuşçasına tecrübeli. Ama yalnız. Bir başına. Başım bile ağır bana. Alemi yüklendim sırtıma

Kıpır kıpır yerinde duramayan bir kız çocuğuydum ben. Henüz çok küçükken, içimde tecrübelerimden sebep endişelerim yokken, kalbim bebekliğimdeki gibi tertemizken. Bayram sabahlarındaki kalabalığı severken henüz, bilmezken büyüdüğümde yalnızlığımla kalabalıklaşacağımı. Yerinde duramayan bir kız çocuğuydum ben, insanların maskeleriyle henüz tanışmamışken, yaşamak isterdim ben ölümün güzelliğini hayal edemezken. Aşkı, elimdeki oyuncakla geçirdiğim vakit kadar bilirdim, benim mutluluğum bezden bebeklerdi, mut