Kıpır kıpır yerinde duramayan bir kız çocuğuydum ben.

Henüz çok küçükken, içimde tecrübelerimden sebep endişelerim yokken, kalbim bebekliğimdeki gibi tertemizken.
Bayram sabahlarındaki kalabalığı severken henüz, bilmezken büyüdüğümde yalnızlığımla kalabalıklaşacağımı.
Yerinde duramayan bir kız çocuğuydum ben, insanların maskeleriyle henüz tanışmamışken, yaşamak isterdim ben ölümün güzelliğini hayal edemezken.

Aşkı, elimdeki oyuncakla geçirdiğim vakit kadar bilirdim, benim mutluluğum bezden bebeklerdi, mutluluğum akşam evde bardaklara değen çay kaşıklarının sesiydi.

Keşke, abimle marketten çaldığımız çikolatalar mutlu etseydi beni hep, çikolatalar beni hiç üzmedi...

Ve elimdeki oyuncaklarda kalsaydı aşk, oyuncak olmak pek de güzel bir şey değilmiş.

Ve maskeler filmlerde kalsaydı, hayatı film olan insanlarla tanışmasaydım hiç.

Kıpır kıpır yerinde duramayan küçük kız çocuğuydum ben.

Şimdi öyle çok tökezliyorum ki büyürken, o küçük kız çocuğunu çok özlüyorum.