Sonsuz yaşam döngüsüne sahip anlatıcımız, döngülerinden birinde yeryüzündeki en olmayacak kadınla bir ilişkiye başlamıştır. Bunda arkadaşlarının da etkisi olmuştur. Ama kendi kişiliğine zıt bir kadına nereye dek ve nasıl dayanabilirdi? Her olumsuz davranışın kaynağını önce kendinde gören anlatıcımız, acaba olanlara bilerek mi kanıyordu yoksa gerçekler bambaşka mıydı? Birileri onu bir tuzağın içerisine çekiyor olabilir miydi? Beynindeki kılçık derinlere doğru ilerlerken, battığı kıvrımlarda, önceki anılarını

Ukdesi içinde kalıyor İmhotep'in. Bin yıllar geçse de olmuyor işte. Zamanında yaşanmayan bir aşkın, sonradan yaşama şansı hiç yok. Yaşamı, yaşamayı o cehenneme tercih etmek? Yaman bir sebebi olmalı insanın-mumyanın bu tercihi yaparken diye düşünüyor insan-mumya? Nasıl da benziyor hikâyeler birbirine değil mi? Başka bir Anaksunamun'duğumun kızı başkasına yapıyor bin yıllar sonra aynısını. İstediğin kadar reçine sür mumyanın tenine, çeşit çeşit baharatlarla kokulandır, bezlerle sar, tuzla... Olmuyor... Mumya