Tarihi metinlerimiz, gerek yazıldıkları dönemin dil özelliklerini, gerekse yazıldıkları dönemin ve metinde işlenen konu ile ilgili bilim alanının söz varlığını ortaya koyması bakımından büyük değer taşımaktadırlar. Bu metinler üzerine günümüze kadar pek çok çalışma yapılmış, yazıldıkları dönemin dil özellikleri tespit edilmiş, söz varlıkları ortaya konmuştur. Bunlar arasında, tarihi tıp metinlerimiz ve tıp sözlüklerimiz barındırdıkları söz varlıkları dolayısıyla, gerek dilciler ve sözlükçüler için, gerekse

19. asır Türkçenin dil bilgisi konuları ile ilgili olarak birçok gramer kitabının kaleme alındığı bir dönemdir. Manastırlı Mehmed Rifat tarafından yazılmış olan "Hace-i Lisan-ı Osmani" adlı eser de bu gramer kitaplarından biridir. Mehmed Rifat, bu eseri hazırlarken daha önce yazmış olduğu dil bilgisi kitaplarının yapısına göre farklı bir yol izlemiştir. Üç dilden oluştuğu düşünülen Osmanlı Türkçesinin dil bilgisinin hazırlanmasında bu üç dilin ayrı ayrı ele alınması gerektiği görüşünden yola çıkarak, kitabı

Dua sevdanın öznesidir. Her şeye rağmen dua etmekten vazgeçmeyiz, çünkü her zaman içimizde bir umut vardır bizim. Belki aylar geçer belki de yıllar; duamız bir gün mutlaka bulur bizi. Ne diyor Allahü teâlâ "Ve zamanı geldiğinde, Rabbin sana kalbindekini verecek, seni hoşnut kılacak'' O halde şuan biz değilsek vakti değil demektir. Biz olacağımız zamanı rabbim bilir, o yüzden duamdan vazgeçmem. O yüzden hep bir umut vardır içimde. Ol emrine uymak için bir umuttur içimdeki sevdan.

Erzurumlu çayı çok sever. Derler ki: Rizede yetişir Erzurumda içilir. Çay iyi olup olmamasına göre çeşitli isimler alır: Davşan gani, nenemin abdest suyi, zeytin yaği, herif çayi... Canı çay isteyen: Kızzırik oldum, dilim damağım gurudi, ğaşlandım, der. Velhasıl çay Erzurumda ab-ı hayat muamelesi görür. Kadınların toplandığı bir mekanda demliklerin biri gider, biri gelir. 15, 20, 30 bardak... Avurtlarda tarçınlı agide, bardaklarda koca bir limon dilimi... Anam heç bişe annamadım birez de evde devam edeğ,