"Nefes alacak halim yokken, nefes olacaklarım vardı. Müebbet ömür biçilmişçesine, kendi hakkımda hüküm veremiyordum. Sayılı günler olan hayattan, sonsuz mutluluk bekledim. Oysa sonsuzluk garanti edilemezdi. Bu yüzden hayatta güvenmediğim tek şey; yarınlarımdı. Şimdi, gün yüzü görmemiş hayallerime akıyordu gözyaşlarım, yarınlarım için ağlıyordum. Müebbet yarınlarım..." Hayattan çok şey beklemiyordu Zelal. Büyük hayalleri yoktu. Clark Gable bakışlı bir aşkı vardı. Tek istediği o şarkının bir ömür boyu kulakla

Gerçek yaşanmış bir hikaye Ruhumu devre dışı bırakmış, bir bünyem vardı. Onlar gibi yarınlardan umudum yoktu. Hani derler ya, her gecenin sabahı vardır . her gün mutlaka güneş bir defa doğar... Benim için yarınlara umut var mıydı ? Benim için gündüz var mıydı?Güneş doğacak mıydı? Bütün sorularımın cevapları doğarken verilmişti.Dedimya;hayat bir sınavdı ve bu sınavı doğarken kaybetmiştim.Benim yazgımda Allah bana 'Canın cehenneme' demişti Geçmiş zaman eskir sanıyordum,yanılmışım... Eskiler beni eskitirke