"Hayat, gerçekten, öykü sona erdiği anda başlar"

Düşmeye gör. Kimseyi görmek, kimseyle konuşmak istemiyorum. Evimdeyim. Odamda. Boz bulanık düşüncelerimle baş başa. Ne kapım vurulsun, ne telefonum çalsın. Yalnızım. Yalnız olayım. Haftalardır böylesin. Tecrit odasında, tutuklu gibi. Zor. Korkularım acımasız bir kurt gibi içimi kemiriyor. Artık önemi yok. Çok şeyin önemi kalmadı. İç güvenim yittikten sonra, beni başkaları bitireceğine korkularım tüketsin. Öyle değil mi? Değil. Az sonra yine telefonlar çalacak biliyorum. Kalbimi yırta yırta. O zaman görürüm seni.