Mutluluk ülkesine giden bütün trenler
Son yolcusunu benden önce almışlar.
Ben son durağa son tren gittikten sonra varanım.
Bekliyorum.

Karlarla kaplı hayatımda, etrafımdaki her şey buz tutarken,
Ben kardelen olmayı başarabilir miyim?
Hiç bilmiyorum.

Hep hayatın siyah rengidir kader, neden mutlu günler kaderden değil?
Ölen bir yakınımızı düşünelim. Onunla hiç mutsuz gün geçirmemiş
Gibi, hep iyi şeyleri hatırlayıp güzel günleri anarız.
O zaman çok geç değil, öldürün hayatı içinizde.
Güzel günleri hatırlamak adına.
Bu sizi mutlu edecektir.

Hatalar insanları daima olgunlaştırır.
Ama beni o kadar çocuklaştırdı ki ağlayacağım
Geçecek, uyuyup unutacağım.
Tesellim teselliye muhtaç.