Şiirler yazdı adam, ardından hüzün kokulu şarkılar...
Yaşadıklarına, yaşattıklarını katık edip bir notanın tınısına gizledi.
Hepsinin apayrı öyküleri vardı; kimisi kalın, kimisi derin çizikler atmıştı, sıvası dökük duvarlarına.
Zaman kahpe değildi aslında, "verdiklerini alabilene aşkolsun"du. O da öyküler demledi, damıttı
göğüs ininde.
Sonrasında çokça hüzne bulayıp günbegün döktü satırlara. Köşesi yanık mektuplar, sayfası kıvrık
günlükler gibi.
Yüreğinde papatyalar açan bir adamdı o. Bütün yapraklarında "seviyor" yazan bir tarla dolusu
papatyayı satır aralarına sakladı.
Olur da bulursanız, tek bir yaprağını bile, koparmayın n'olur!