Krotin, anıları ve düşüncelerinin akışından kör olmuş, çevresindeki çarptığı insanları umursamadan oradan uzaklaşmaya çalışıyordu. Beyninde hep aynı söz yankılanıyordu:

Lanetlendin Ey Ruh!

Artık ne ölü ne de canlı,

Hiçbir doğan bedende bulunamazsın,

Kalbi atan veya kalbi olup atmayan,

Hiçbir bedene giremez,

Bedensiz bir hayalet olarak dolaşamazsın.

Ölüler diyarından canlılarla iletişim kuramaz,

Sevdiklerine ulaşamazsın.

Lanetlendin Ey Ruh!

Artık bu dünyada beden edinemezsin!

İçi sevgi, umut, pişmanlık, kendine yönelik kızgınlık, sevinç ve şaşkınlıkla allak bullaktı. Soğukkanlılığının sonkırıntılarını kullanarak kendine hâkim oluyor, şatodan tamamen uzaklaşmadan kendini bırakmak istemiyordu. Bir yer arıyordu; haykırabileceği, ağlayıp gülebileceği, kendisine işkence eden anılarla yüzleşip kaderine karar verebileceği bir yer arıyordu. Ve kafasında aynı sözcükler dönüp duruyordu:

Lanetlendin Ey Ruh!

Artık bu dünyada beden edinemezsin!