Ben... Bir ömrü tüketirken son mührü kalbime vurmuştum.
Ben, Demir Akman. Severken, aşkın canıma mal olacağını ummamıştım. Öğrendim ki; aşk yanılgılar yumağıymış ve herkes kendi yanılgısının içinde boğulup gidermiş. Kimi yanılgısının sebebi olarak kimi de kendi yanılgısının kurbanı... Ama benimki, belki de, en vahimi. En acınası olanı. Hem sebep hem kurban olmak benim bahtımın en kara yanı. Bahtımın trajedisi ise tek kurbanın kendim olmayışım. Zihnimi bölüp, parçalayıp, bazen varlığını anlamsız kılan bazen tüm anlamların en şatafatlı hallerini zihnimin en derinlerine kazıyan, o aşka ilk düştüğümde, o büyük yalanı kendi kendime ilk söylediğimde, varlığımı bir bağımlılığa bağladığımda yaşım henüz yirmili sayılarla söylenmiyordu. Üstelik ben, kendime yalan söylediğimin de farkında değildim.