Benim için Kütahyalı Ahmed Vasfî Dîvânı'nı bulmak ayrı, üzerinde çalışmak ayrı, okumak ve neticesinde neşretme imkânına kavuşmak ayrı bir zevkti. Bu Dîvân vesilesiyle epeydir yazmak istediğim "Türk aruzu" meselesini ele alma imkânı buldum. Yine Klâsik dönemden çok çok farklı bir karakterde gelişen son dönem Dîvân şiirimizin türlü özelliklerine de Vasfî'nin edebî kişiliğini incelerken bilvesile değinmiş oldum.
Şairler sadece kendilerini anlatmazlar; klâsik edebiyatımız gibi kuralları ve ölçüleri ve hatta konuları belirli bir edebiyatın mensupları bile ister istemez çağlarına ayna tutar, yaşadığı toplumun kabul ve retlerini, inanış, görgü ve algı âlemini, beklentilerini, insana ve dünyaya bakışını bize yansıtırlar. Bu anlamda şairler, bir zaman sonra kendilerine ve varislerine ait olmaktan çıkar, hepimizin olurlar. XIX. yüzyıl Klâsik Türk şiirinin tipik ama tipik olduğu kadar da orijinal bir temsilcisi olan Vasfî de önce eserinde çokça andığı Kütahya'nın ve Kütahyalıların, geniş manada da Türkçemizin sanatkârıdır.