"Küsmüştü sanki! Önce kendisini bırakıp giden
babasına, sonra bu evde onu istemeyen herkese,
götürüldüğümüz evde ara sıra bir şeylere
uzandığında kendisini azarlayan o iki kadına ve
analarına öykünen çocuklara! Belli ki yeterince
zaman ayıramadığım için bana da küsmüştü. Ve
dahası, yaşama küsmüştü Döndü! Minik bedeni
yaşamın açlığına, soğukluğuna, sevgisizliğine,
kıskançlığına ve bencilliğine dayanamamıştı."
Birkaç gece aynı odada yatmak zorunda kaldığımızda,
gökyüzünün parlak yıldızlarını gösteren küçük, isli,
yuvarlak dam pecesine takılıp, kalırdım. Tan yeri
ağarıncaya kadar uyuyamazdım. Suzan, her gece
yatakta ağlarken ben kendimde ağlama hakkını bile
bulamıyordum. Uykusuz gecelerim arttıkça bedenim
yorgun düşüyor, gündüz gördüğüm işlerde
yalpaladığım için azar işitiyordum...