"Kün" ile başladı her başlayan...

"Fe yekün" kadar basitti belki de her şey...

Söz başladı sonra ve ilk icraat cennetten etti insanlığı...

Yazı ile şekle büründü ardından söylemler...

Söz ve yazı belki de ne çektiyse şairlerden çekti,

Gün geldi en müstesna anları taşıdı çağlara, gün geldi en kesif kahırları işledi tarihe, şairler marifetiyle, adına şiir denilen büyü...

Ve kim bilir,

"Gün gelir

Şairlerin de dili tutulur

Sözler seçilir sözlerden

Gerisi unutulur

Kitab'ı eline alır bir şair

Şiirinden utanır

Zamanın keskin gözleri vardır

Ölümsüz olanı iyi tanır"

Yine de bilirim inatçıdır şair.

Zamanın tüm törpülemelerine rağmen vazgeçmez/vazgeçemez şiirden...

Çünkü

"Şairi en iyi şiir anlar

Şaire en içli şiir ağlar"

Şimdi,

Şiirin aşkın izini sürdüğü bir nefes daha alıyoruz...

Ve yaşamaklığımız tarihin gölgesinde iz sürmeye devam ediyor...

Aç yüreğini...