Renklerimiz var bizim, hepimizin rengi farklı, bir araya gelince nasıl da gökkuşağı oluyoruz. Niçin rengimize sahip çıkmak yerine başkalarının renklerini istiyoruz? Niçin o renk olmaya çalışıp onu sahiplenmek için kendi rengimizden vazgeçiyoruz? Ben maviyim mesela; bazen gök mavisi, bazen deniz mavisi. Uzağım belki hiç dokunulmayacak kadar, derinim bazen de fırtınalarla savaşacak kadar. Asiyim bazen; fırtınalar çıkarırım, sessiz sakinim ruhunu dinlendiririm. Canım ister resim yaparım, canım ister ebru yaparım, canım ister örgü örerim, canım ister takı yaparım, canım ister şiir okurum, canım ister şarkı söylerim, canım ister hiçbir şey yapmam dururum, öylece beklerim uzakları. Gün olur yarattığım fırtınalarda sürüklenirim, gün olur engin, dingin sular ımda yüzerim. Bakmayın, severim bütün renkleri, beyazı, siyahı, kırmızıyı, sarıyı, laciverti, yeşili, moru, pembeyi ama maviyim ben, biliyorum rengimi.