´Şehir sefahate de sefalete de müsait bir iklimin seyircisi kılıyor sakinlerini. Ben ise şehre
henüz intibak edememiş bir yalnızlığın bazen korkarak bazen iştahla açtığı pencereden etrafa
bakmakla yetinen bir mümessiliyim. Küçük bir çocuğun, elini yakmak üzere olduğu bir
sobanın karşısında oturup, ona temas etmeye can atarak bütün dikkatini ona vermiş bir
hususiyette bakması gibi şehre ait her teferruata, biraz sonra olacak hadiselerden habersiz bir
keyif ve korku yumağıyla gözümü ayırmadan bakıyorum. İçimden bir ses, ömrümün geri
kalanını burada geçirsem bile pişman olmayacağımı söylüyor. Daha öncesinde hayata dair
hiçbir mefhumu tecrübe etmemiş gibi bir toyluk içindeyim. Bu şehirde ömrümün çocukluk
çağını yeniden ve bilerek yaşıyor olmanın saadeti var göğüs kafesimde.'