'1945 yılının 20 0cak gecesi gördüğüm rüyada, Pasifik Cephesinde savaşmakta olan biricik oğlum, mutfakta yanıma gelerek bana iyice ıslanmış, üzerinden sular damlayan üniformasını veriyordu. Oğlumun genç yüzündeki ifade, iyice sarsılmış bir insanınki gibiydi.

Onun üniformasını silkeleyerek, sularını süzdürmeye çalışıyordum. Bahriye lacivertti. Sular mutfağın yer karolarını boyuyordu. Karşımda dikilmiş beni seyreden oğlum Billie, sonunda üniformayı elimden alarak çamaşır küvetine attı. Yanıma gelip bana sarılarak, "Bu çok korkunç, değil mi anne? Çok çok korkunç..." diye sızlanmaya başlamıştı.

Rüyamda düşünüyordum. Büyüme ve okul yıllarında oğlum bana fazla bir sorun çıkartmamıştı. Ama şimdi, müthiş bir zorlukla karşılaşmış olabilirdi. Bu olaydan bir kaç gün sonra Long Beach'teki bahriye üssünden bir tekstilci beni ziyarete geldi. Adam, bana Billie'nin hizmet vermekte olduğu savaş gemisinin battığını bildirdi. Oğlumun adı da kayıp listesinde idi. Billie'ye ne olduğu, öteki kayıplar gibi henüz saptanamamıştı. Ama, daha sonra oğlumun akıbeti, bana resmi ağızlar tarafından bildirildi. Oğlumun da içinde bulunduğu savaş gemisi, bir düşman denizaltısı tarafından torpido ile batırılmıştı. Bu nedenle 250 denizci hayatını kaybetmişti. Oğlum Billie de, denizde boğulanlar arasındaydı...