Hayat, insanı insan yapan en güzel kavramların ne olduğunu, yine en güzel yollardan öğretmişti bana. Beni ben yapan insanlarla...

Aile... En çakmasından Hulusi Kentmen bir babaya, en sevgi dolusundan masum ve saf bir anneye sahiptim.

Dost... En delisinden iki embesil tavşanım vardı. İkisinden biri olmasa ne ben olurdum ne de hayat bu kadar yaşanılası olurdu.

Okul... En eşi benzeri görülmemiş arkadaşların ve öğretmenlerin bulunduğu, kendimi ayrıcalıklı saydığım bir okulda eğitim görüyordum.

Aşk... En... En... İşte bunun karşılığına ne yazacağımı henüz ben de bilmiyordum. Elimde sadece jelibon paketleri ve notlar varken bilmem de pek mümkün görünmüyordu...