"Devrisi yılın bir ilkbahar şafağında tekrar geldiler. Sizleri kocalarınızın yanına götüreceğiz deyip kadın ve çocukları da topladılar, ikinci ve son kafile olarak. Feryatlar, figanlar arşa yükseliyordu, ama gözleri kapalı, kulakları sağırdı süflilerin. Onlar, kırım sonrası toplayacakları ganimeti ve öte dünyada hizmetlerine sunulacak nimeti(l) düşünüyorlardı sadece.
"Tezgâhlar tekrar kuruldu toplama yerlerinde. Bu sefer her şey çok daha pahalıyken sadece vicdan ayaklara düşmüş, ucuzlamıştı iyice..."
"Tek tük de olsa henüz vicdanını ve inancını pazara çıkarmayanlar da vardı: Bunlar, yapabildikleri kadar aldılar küçük çocukları, anaların rızasıyla ve zaptiyeden gizli olarak. Kaçırabildikleri genç kızları da aldılar. Çocuklara evlatlık, genç kızlara cariye dediler soranlara. Ve köşe bucak gizlediler onları Azrailden..."
"Talan edildi haneler, viran oldu bağlar, bahçeler. Çiçekler açmaz, kuşlar ötmez, kurtlar ulumaz oldu kahrından. Yere indi simsiyah bulutlar. Kapattılar vadilerin, derelerin, büklerin üstünü, akıtılan gözyaşları ve ayıpları görünmesin diye. Kahrından feveran etti; çılgına döndü Fırat kan kırmızısı akmaktan."
"Ve halen gözler kapalı, kulaklar sağır ve yürekler cehennem, evlat!"